Afazja polska
Afazja polska jest próbą zmierzenia się z nieopowiedzianą lub słabo znaną
historią XX wieku.
Przez przeszło cztery dekady PRL-u kształtowana była fałszywa i niepełna wizja
polskiej rzeczywistości, spreparowana tak, by służyła interesom innych. Polska po
komunizmie przypomina człowieka, który w wyniku ciężkiej choroby lub traumatycznych
doświadczeń utracił zdolność mówienia, zamknął się w sobie i nie potrafi uwolnić
się od tragicznych wspomnień.
W cyklu, który otwiera ta książka, Przemysław Dakowicz próbuje opowiedzieć
dzieje polskiej afazji — poczynając od roku 1939.
Reflektorem punktowym oświetla czyny i motywacje, wskazuje sceny symboliczne,
rekonstruuje fakty mające wpływ na nasze postrzeganie historii i rozumienie kultury.
Zależy mu na tym, by zbliżyć się do odpowiedzi na pytanie, jacy dziś jesteśmy i co
sprawiło, że właśnie tacy się staliśmy.
W tej wielowymiarowej opowieści przeszłość rozmawia ze współczesnością, a umarłym
na moment zostaje przywrócone istnienie. Czytelnik ogląda z bliska ostatnie chwile
życia Stanisława Ignacego Witkiewicza, Józefa Czechowicza i Stefana Starzyńskiego;
wędruje ulicami oblężonej Warszawy, bombardowanego Lublina, zagarniętych przez
Sowietów miast Lwów i Sokal; obserwuje kolumnę rządowych samochodów przekraczających
granicę polsko-rumuńską na Czeremoszu i wraz z krakowskimi profesorami uczestniczy w
karnym apelu w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen.
Na obrazy sprzed kilkudziesięciu lat nakładają się tu sceny współczesne —
pogrzeb Wojciecha Jaruzelskiego i ekshumacje w powązkowskiej kwaterze „Ł”. Pamięć
historyczna odzyskuje utraconą ciągłość, wypełnia się, pogłębia i - zaczyna
mówić.
352 strony, Format: 13.5x20.5cm, oprawa miękka
Księgarnia nie działa. Nie odpowiadamy na pytania i nie realizujemy zamówien. Do odwolania !.